Botaniczny profil nawłoci

Nawłoć pospolita (Solidago virgaurea), jak również jej pokrewne gatunki takie jak nawłoć kanadyjska (Solidago canadensis) i nawłoć olbrzymia (Solidago gigantea), to rośliny, które można spotkać w wielu różnych środowiskach. Botanicy rozróżniają blisko 100 gatunków nawłoci, które różnią się między sobą wielkością, okresem kwitnienia oraz morfologią. W Polsce najczęściej spotykana jest nawłoć pospolita, jednak w ostatnich dekadach obserwuje się wzrost popularności gatunków pochodzących z Ameryki Północnej, które były pierwotnie uprawiane jedynie w kolekcjach botanicznych.

Lecznicze właściwości nawłoci

Surowcem leczniczym, jest ziele nawłoci, które jest cenione za swoje właściwości moczopędne, ściągające, antyseptyczne, przeciwbakteryjne, przeciwzapalne oraz odtruwające. Zawiera ono bogactwo składników aktywnych, w tym flawonoidy, garbniki, kwasy wielofenolowe oraz olejek eteryczny. Nawłoć stosowana była, już przez starożytne plemiona germańskie w leczeniu chorób układu moczowego, a w średniowieczu używano jej do odkażania ran.

Zastosowanie nawłoci w ogrodnictwie i rolnictwie

Nawłoć, dzięki swojej atrakcyjności oraz łatwości uprawy, jest chętnie wykorzystywana do tworzenia grup parkowych i ogrodowych, a także żywopłotów bylinowych. Kwiaty nawłoci, są popularne wśród pszczół, a uzyskany z nich miód charakteryzuje się lekko kwaskowym smakiem i tendencją do szybkiej krystalizacji. W ogrodnictwie, stosuje się także nawłoć do produkcji suszek ozdobnych.

Nawłoć, mimo że często uważana jest za pospolitą roślinę, posiada niezwykle bogate spektrum zastosowań, od medycyny naturalnej, po krajobrazowe projekty ogrodowe. Jej wszechstronność oraz dostępność, czynią z nawłoci roślinę niezwykle wartościową, zarówno w przemyśle zielarskim, jak i w amatorskim ogrodnictwie. Współczesna fitoterapia, coraz częściej sięga po starodawne, sprawdzone metody leczenia, wśród których nawłoć zajmuje ważne miejsce.